Is mijn jeugd nu voorbij?

Vroeger dacht ik altijd dat alles veel te langzaam ging. Ik moest overal op wachten en ik mocht nog niks want ik was telkens te jong. Ik wilde zo snel mogelijk naar de middelbare school want dat zou veel leuker zijn, ik wilde zo snel mogelijk vijftien zijn, want dan mocht ik beginnen met werken en de leeftijd van zestien jaar, dat stond mij wel aan. Hoewel dat uiteindelijk naar achttien is veranderd..waar ik het nut nog steeds niet van snap, maar hé! Dat is een ander verhaal.



Inmiddels heb ik al die leeftijden nu gepasseerd waar ik niet op kan wachten en dan vraag ik mij echt af waarom ik mij over al die dingen zo druk heb gemaakt. Op mijn vijftiende ging ik niet aan het werk, op mijn zestiende mocht ik toch niet drinken, want de leeftijd was opgeschoven. En als ik terug denk aan de middelbare school, was dat nou niet bepaald dé plek waar ik vier jaar lang het alleen maar naar mijn zin heb gehad. Want alleen de vierde klas was top.

Nu ben ik zeventien en heel eerlijk.. ik vraag mij een beetje af wat je met die leeftijd moet? Je bent te oud voor allerlei leuke dingen die je vroeger altijd deed en naartoe ging. En je bent te jong om van allerlei dingen te doen, die volwassenen doen. Zoals op jezelf wonen, kinderen.. oké wacht, ook met achttien, negentien, twintig lijkt mij dat nog niet zo verstandig, maar het gaat om het idee, verder mag je nog geen drank en tabak kopen, terwijl iedereen weet dat het drinken en roken toch wel gebeurd. Waarom zou je het dan gaan verbieden, men kent tieners. Als iets eenmaal niet mag dan is het juist leuker om te doen. Dan ligt het gewoon bij jezelf of je het wel of niet wilt doen.

De tijd vliegt voorbij. En dat merk ik aan alles. Zoals nu, ik was weer begonnen met bloggen en nu dacht ik, goh ik wil weer eens iets schrijven want ik heb al een paar dagen niets online gezet. En je kijkt naar de datum van het vorige artikel.. oeps! Twintig dagen geleden. Ik vraag mij dan echt af waar de tijd heen is gegaan. Dat zie je dus al in kleine dingen.

Ik moet ook zeggen, sinds ik op stage ben en dan toch van half 8 's ochtends tot bijna 7 's avonds weg ben van huis, merk je het wel meer. Je bent vijf dagen per week weg en tuurlijk, dat ben je ook wanneer je op school zit, maar dan heb je kortere dagen en kun je nog eens onder schooltijd iets voor jezelf doen en dan heb ik het natuurlijk over film en fotografie in mijn geval en laat dat nou net wel mogen op een opleiding waar je dat leert. Tenzij je bijna 2,5 uur moet reizen heen en weer, dan heb ik zoveel respect voor je om het vol te houden, want ik vraag mij echt af waar ik nog tijd voor mijzelf moet weg halen.

Hoewel dit enorm klinkt als een klaag verhaal, klaag ik niet. Ik heb het leuk op stage, ik leer veel en  ik doe er dingen wat ik leuk vind, over het algemeen, ik bedoel editten, concepten schrijven en al dat soort dingen. Je werkt gewoon als een volwassen, je wordt behandeld als een volwassenen, maar eenmaal is het weekend en je bent weer het nóg maar zeventien jarige meisje die het hooguit mag houden bij een cola en moet luisteren naar haar mama en papa. Het is allemaal een beetje tegenstrijdig. Ik mag van geluk spreken dat ik het niet zó streng heb en dat ik aardig mijn eigen gang mag gaan en daar ben ik ook erg blij mee.

Wat mijn punt van dit verhaal is, dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ik zat er gewoon eens over na te denken en ik zal vast niet de enige zijn die op zo'n leeftijd wel eens over dit soort dingen zit na te denken. Ik schrijf dingen van mij af en dit is zeker even zo'n momentje dat ik even iets kwijt wil wat niet specifiek iets hoeft te betekenen. Ik hoop dat ik niet de dingen te veel opblaas, maar gewoon even mijn hersenspinsels hier los kan laten gaan.